Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Gewoon hij en ik
van een vrouw die een engel aan haar ziekbed krijgt
Het is nu bijna 7 jaar geleden dat ik hem voor het eerst ontmoette.
We zaten allebei op de middelbare school en voor het eerst bij elkaar in de klas.
In het begin keek ik alleen maar naar hem. Zo aangetrokken voelde ik me tot
hem.
Maar helaas was ik veel te verlegen om ook maar met hem te praten.
Eigenlijk bleef dat ook zo voor de twee jaar die er op volgde. Van binnen
voelde ik een sterk verlangen. Stel je toch eens voor dat hij mijn vriend zo
worden, op school had ik het dan waarschijnlijk veel leuker gehad die
laatste jaren.
Praten hebben we nauwelijks gedaan. Door kleine dingetjes wist ik dat hij
mij ook leuk vond, maar naarmate de tijd verstreek werd ik onzekerder en
durfde hem mijn gevoelens niet meer te tonen.
Toen gebeurde het ergste wat je maar kan gebeuren. Hij vertrok. Maakte zijn
school niet meer af en liet mij in de steek. Terwijl hij niet eens wist wat
hij voor mij betekende. In het begin huilde ik vaak en veel soms de hele dag
door. Maar op een gegeven moment werd ik kwaad. Hoe kon hij mij nou in de
steek laten?
Ook was ik enorm kwaad op mezelf, waarom laat ik iemand uit mijn leven
vertrekken om wie ik zoveel geef? Is dat niet raar?
Na een tijdje huilde ik minder en begon mijn gedachten op andere zaken te
storten, zoals school. Het was niet makkelijk, maar uiteindelijk haalde ik
mijn diploma.
Een paar maanden nadat ik mijn diploma had gehaald kwam ik hem
tegen in de stad. Toen ik hem zag werd ik blij en bang van binnen. Ik moest
op hem aflopen en iets zeggen, ook al zou het alleen maar hallo zijn.
En dus sprak ik hem aan en vroeg gewoon hoe het met hem ging.
Op het einde van het gesprek heb ik hem gezoend. Iets waar ik mezelf niet toe in staat achtte, maar het was nu of nooit.
We wisselden nummers uit en spraken de volgende dag af. Het was fantastisch
om hem weer te zien.
Ik heb toen gezegd dat ik van hem hield en dat eigenlijk al drie jaar deed.
Het mooiste was dat hij hetzelfde voelde en ook zei dat hij van mij hield.
In deze periode spraken we vaak af. Het werd een serieuze relatie.
Ik weet niet hoe het kwam, maar ik vertelde het aan niemand en ook hij niet.
Het was nog spannender het geheim te houden.
Niemand die zich er mee bemoeide.
Gewoon hij en ik.
Maar zoals in ieder sprookje komt er een moment dat het niet zo goed loopt. En zo ook bij ons. De eerste scheurtjes ontstonden nadat ik de geheime relatie een beetje zat was. Het leek erop dat hij het aan niemand
wilde vertellen. Toen kwam ik achter de oorzaak. Zijn ouders wilde niet dat hij met een Nederlands meisje om zou gaan.
Op dat punt ging het niet meer om houden van, maar ruzie maken kwam ik in de
plaats. Ik wilde dat hij voor mij koos en niet voor zijn familie.
Ik weet dat dat geen keuze is, maar het feit dat hij te lang moest nadenken zei mij
genoeg.
Ik maakte het uit in een boze bui.
Vanaf het moment dat ik wegliep kreeg ik spijt. Ik meende er niets van...
Ruim twee weken hadden we geen contact, maar op een dag belde hij me. We
maakten het goed en zetten onze relatie voort in het geheim.
Na twee of drie keer afspreken zat de relatie weer helemaal goed en ging het beter dan ooit. Op een middag kwamen we één van zijn broers tegen en liep alles in het water. Want diezelfde broer vertelde het nog diezelfde middag aan zijn ouders.
Toch spraken we af, nog meer in het geheim. We zouden gaan eten in een duur
restaurant. Ik zou me mooi aankleden en hij ook. Vervolgens zouden we doen alsof we al jaren samen waren.
Het was een fantastische avond, niet wetende dat dit de laatste avond en de laatste zoen zouden zijn.
Op een vrijdag belde hij me in paniek op. Hij zat in de auto en zei dat zijn ouders van alles op de hoogte waren en hem niet meer wilde laten gaan. Ik moest mijn spullen pakken en klaar staan. Samen zouden we vertrekken. Maar nooit zou hij op komen dagen, want hij kreeg een ernstig auto ongeluk en belandde in een coma. Ik mocht hem niet opzoeken van zijn familie. In hun ogen was ik een slecht mens die hun zoon in een coma bracht. Zelf hadden ze niet in de gaten dat zij ook verantwoordelijk waren.
Aangezien ik nooit op bezoek mocht komen deed ik dat s'avonds vaak toch wel.
Ik praatte de hele avond met hem en vertelde hem alles wat ik anders ook zou
doen. Luisteren kon hij ontzettend goed. Hij was de enige die me begreep.
Op een avond toen ik naar huis liep werd ik gevolgd door zijn broers, ze maakten me wel heel duidelijk dat ik nooit meer mocht komen in het ziekenhuis.
Een gebroken arm en een blauw oog zorgden ervoor dat ik een week niet meer in het ziekenhuis kwam.
Op een middag besloot ik gewoon te gaan. Het bed was leeg en ik kreeg te horen dat hij was overleden.
Overmand door verdriet ben ik in elkaar gezakt en het is waar wat ze zeggen.
De grond zakt onder je voeten weg, letterlijk.
Niets had meer zin en ik werd behoorlijk depressief. Het kostte me wel twee jaar om het te verwerken. De persoon waarvan ik zoveel hield was er niet meer. Voor de tweede keer in mijn leven was ik hem kwijt, maar nu was het definitief. En ik voelde me schuldig.
Een wonder
Op een gegeven moment moest ik wel weer gaan werken. Ik besloot een baan aan te nemen in Amsterdam. Toen ik op een dag door de hoofdstraat liep passeerde een bekend gezicht mij.
Ik wist het direct! Hij was het. Mijn grote liefde.
Toen ik me omdraaide was hij al weg.
Verbeelde ik het me nou of leek die persoon nou zoveel op hem?
Ieder dag wachtte ik op het zelfde punt en op een dag passeerde hij weer mijn straat.
Ik sprak hem aan, maar kwam er snel achter dat er totaal geen herkenning was.
Ik kwam erachter dat hij aan geheugenverlies leed omdat hij betrokken was bij een ongeluk twee jaar geleden.
Ik probeerde wanhopig herinneringen bij hem naar boven te laten komen, maar
tevergeefs. Opnieuw verliefd op mij worden zat er ook niet in.
Op een keer makte hij me duidelijk dat hij niets van me wilde en ik ben toen gestopt met contact zoeken. Voor de derde keer raakte ik hem kwijt.
Kort erna zag ik hem met een andere vrouw. Hij had een nieuwe vriendin en het leek wel of hij mij wilde kwetsen.
Er verstreek een jaar en ik werd ziek. Kanker bleek het te zijn en lang te leven heb ik niet meer. Op een gegeven moment werd ik opgenomen in het ziekenhuis. De hele dag spookte er van alles door mijn hoofd. Telkens zag ik weer voor me hoe gelukkig we waren en hoe veranderd hij was. Als er iets erger is dan de dood is het wel liefdesverdriet.
Bij hem wist ik dat ik net zoveel van hem hield als hij van mij. Dat is iets zeldzaams!
Afgelopen week gebeurde er een wonder. Hij kwam mijn kamer binnenlopen en
leek wel een engel. Ik herkende de blik in zijn ogen weer. Kleine
herinneringen waren bij hem bovengekomen en hij had het uitgemaakt met zijn
vriendin, omdat hij bij mij moest zijn.
Hij weet van mijn ziekte en is erg verdrietig. Mar hij weet dat hij me het grootste cadeau doet door te blijven tot het einde.
